De partijgenoot

***Aanmodderen met lastig verleden

(Hans Knegtmans in Het Parool, 17.3.2016)

De partijgenoot – Marjolijn Uitzinger

(Demofarm, september 19, 2016)

Marjolijn Uitzinger woont zelf in Berlijn en daarom dat het eigenlijk logisch is dat al haar boeken zich afspelen in Berlijn. Dat Berlijn is dus ook weer de setting waarin De Partijgenoot zich afspeelt. En ook de politiek is een onderwerp dat ze maar al te graag behandelt door haar journalistieke en politieke verleden. Want Uitzinger was ooit nog zelf de woordvoerster van het Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer terwijl ze nadien ook nog enkele politieke praatprogramma’s presenteerde. En De Partijgenoot is het vervolg op het boek De Huisgenoot dat eveneens een politieke kant met zich meedraagt.

Centraal in De Partijgenoot staat Florian van Bismark. Hij is een man die juist naast de post van minister van Justitie is gelopen en ondertussen moet hij zien hoe zijn grote rivale Sofie Lothar de nieuwe minister van Justitie is geworden. Florian geraakt niet echt over zijn verlies en hij probeert om iets te vinden over het verleden van Lothar om haar daarmee in het diskrediet te brengen. Al snel vindt hij in haar verleden sporen naar de extremistische beweging Rote Armee Fraktion. Een gegeven dat haar plotseling in een ander daglicht zou plaatsen als Bismark zelf de bewijzen kan naar buiten brengen. Maar Bismark zijn eigen verleden is ook niet helemaal zuiver en moet hij dingen doen die niet zo zuiver op de graat zijn. Ondertussen is zijn relatie op de klippen gelopen en holt de politie achter hem aan. Hij haalt dus alles uit de kast om toch maar de post van minister van Justitie te veroveren en het lijkt wel of hij er alles voor over heeft.

De grote vraag die zich al snel stelt dat is of hij niet zelf in de weg van zijn succes komt te staan door de dingen die hij doet of de dingen die hij in zijn verleden heeft gedaan. Het verhaal dat Marjolijn Uitzinger hier vertelt deelt ze op in enkele korte hoofdstukken waardoor we het verhaal van diverse kanten te lezen krijgen. Maar wat vooral belangrijk is dat is dat de spanning er goed inzit. En dat we het verhaal van Bismark op de voet kunnen volgen. Maar waar Uitzinger nog meer in excelleert dat is de manier waarop ze Berlijn in haar boeken in beeld weet te brengen. De Partijgenoot is meer dan de moeite waard.

Spannende Berlijn thriller

(Allard van Gent in hebban.nl, 16 juli 2016)

“Na afloop van het vragenuurtje kwam ik mijn partijgenoot Florian von Bismark tegen in de wandelgangen van de Bondsdag. Ondanks zijn innemende manier van doen blijf ik hem een onaangenaam mens vinden. Je weet nooit wat er in hem omgaat. Achter die glimlach zit geen warmte, alleen berekening en ambitie.”

Met bovenstaande alinea opent Marjolijn Uitzinger haar vierde misdaadroman ‘De partijgenoot’, het vervolg op ‘De huisgenoot.’ Je hoeft het eerste deel niet te lezen om erachter te komen dat Florian von Bismark iemand is die over lijken gaat om zijn carrière glans te geven. Voor de buitenwereld is de geslepen SPD-politicus het tegendeel van een killer. ‘Het prototype van een gladde politicus, charmant en innemend, maar zo onecht als een Amerikaanse presidentskandidaat’, zegt Sarah, de onderwijzers van Florians zoontje Jonas en de nieuwe vlam van Florian. Al in het begin van het boek sijpelt er relevante lezersinformatie uit ‘De huisgenoot’ door de roman: ‘Ik heb niet voor niets twee mensen uit de weg geruimd zonder daarvoor gepakt te worden. Dat is natuurlijk niet iets om trots op te zijn, maar het was de enige manier om mijn problemen op te lossen.’

De ik-persoon in de openingsalinea is de Duitse minister van Justitie Sofie Lothar. Haar naam staat in blokletters boven de tekst. Na twee pagina’s wisselt het perspectief. Nu staat er FLORIAN boven de tekst. En zo wisselt het perspectief negen hoofdstukken lang in verschillende richtingen. Het voordeel van deze vorm is dat je als lezer geen seconde hoeft na te denken wie er aan het woord is. Dat bevordert de leessnelheid, die in de vlot geschreven misdaadromans van Marjolijn Uitzinger toch al hoog ligt.

‘De partijgenoot’ bestaat uit twee verhaallijnen die in mijn ogen ook als twee aparte, zeer lezenswaardige romans geschreven hadden kunnen worden. De minister van Justitie blijkt iets te maken te hebben met de Rote Armee Fraktion. Het verhaal over haar is spannend, informatief en een eigen roman waardig. Hetzelfde geldt voor de avonturen van Florian von Bismark, die genoodzaakt is opnieuw naar heftige middelen te grijpen om zijn geplande carrière niet in gevaar te laten komen.

Net als in de vorige misdaadromans staan de personages in dit boek als een huis en is het een grote vreugde kennis met ze te maken. De Kriminalrat Elisabeth Wagner uit ‘De huisgenoot’ krijgt wederom veel kleur als we lezen hoe Florian haar ziet: ‘Wagner begroette me als een oude bekende, maar daardoor liet ik me niet om de tuin leiden. Achter die vriendelijke bronzen klokkenstem verborg zich een meedogenloze vijand, minstens zo handig als ik. Ze ging zoals gewoonlijk recht op haar doel af.’ Ook Florians oude wiskundeleraar Dillan behoort na het lezen van dit boek geheid tot je kennissenkring.

Dat ‘De partijgenoot’ materiaal bevat voor twee romans neemt niet weg dat het boek absoluut het lezen waard is, alleen al vanwege de knappe schrijfstijl, de sublieme dialogen en de ludieke situatiebeschrijvingen zoals het fragment waarin Florian aan het woord is: ‘Ik proestte opeens van het lachen. Een jongetje dat zijn hond uitliet keek me verschrikt aan. Er liep een gek in het park, zou hij bij thuiskomst tegen zijn moeder zeggen.’ ‘De partijgenoot’ is ook weer een typische Berlijn roman. Als Florian op pagina 117 zegt dat hij niet moet vergeten Tim Raue af te bellen, dan moet je natuurlijk wel weten wie Tim Raue is. Die naam komt namelijk in de rest van het verhaal niet voor. Uit de context blijkt echter dat het hier om een restaurant moet gaan.

Het in het verhaal opnemen van interessante feitjes over Duitsland en vooral Berlijn is een belangrijk kenmerk van Marjolijn Uitzingers boeken. Ze weet de historische informatie altijd weer gedoseerd door het spannende verhaal te weven zoals ook blijkt uit de volgende scène. Florian zit in het Berlijnse café Filmbühne en zijn tafelgenoot vraagt of dit echt een bioscoop is geweest. ‘Voor de oorlog was het een woonhuis, en in 1950 werd hier een bioscoop ingericht, met veel succes. Een trekpleister voor de West-Berlijnse artistieke incrowd. Maar door de concurrentie van de grote bioscopen op de Kurfürstendamm is de Filmbühne in de versukkeling geraakt en nu wordt de zaal alleen nog gebruikt voor conferenties en evenementen.’

In 2012 verscheen Een fatale primeur, in april 2013 Citytrip Berlijn, in november 2014 De huisgenoot, dat genomineerd werd voor de Gouden Strop 2015 (shortlist) en in februari 2016 De partijgenoot, genomineerd voor de Gouden Strop 2016 (longlist).

****Karriere über alles, deel 2

(Annabee’s review in “goodreads”, 7 juni 2016)

Florian von Bismark is geen spat veranderd in deel 2, nog steeds gaat carrière voor alles. Daar waar hij denkt te moeten winnen gaat hij ervoor, want gezichtsverlies lijden … dat nooit. En toch gebeurt dat: niet Florian, maar zijn partijgenoot Sofie Lothar wordt minister van Justitie. Dat moet rechtgezet worden, maar hoe? Florian spit Sofies verleden uit en stuit zowaar op een link tussen de keurige, nieuwbakken bewindsvrouwe en de Rote Armee Fraktion (RAF). Hebbes! denkt Florian, die hiermee Sofie in diskrediet wil brengen om zelf alsnog de ministerspost te kunnen gaan bekleden. Uiteraard loopt een en ander volledig uit de hand, daar kon je op wachten.

Waar in ‘De huisgenoot’ het verhaal geheel en al vanuit Florians perspectief geschreven was, is in ‘De partijgenoot’ het perspectief van Sofie toegevoegd. Marjolijn Uitzinger laat zien dat ze meer kan dan rechttoe rechtaan schrijven, dat ze meerdere perspectieven en verhaallijnen kan behappen. Dat mag echter wat evenwichtiger en verfijnder. De balans slaat door: de lading informatie over de RAF die de lezer voorgeschoteld krijgt, is uitermate interessant, maar het is te veel. Sofie en de politiek ten tijde van de operaties van de RAF krijgen daardoor een te groot aandeel in ‘De partijgenoot’. Weliswaar past dat bij de titel van het boek, maar als lezer wil je vooral weten hoe het Florian vergaat. Het tweesporenbeleid, aan de ene kant Sofie, aan de andere kant Florian, is nogal statisch; iets meer interactie of spanning tussen de verhaallijnen zou het lezen veraangenamen.

Overigens is er toch iets veranderd aan Florian: hij wordt allengs mallotiger en minder sympathiek. Lijkt er haast op, dat de auteur er ook moeite mee heeft nog vriendelijke karaktertrekken bij hem te ontwaren. Opzet van Uitzinger, of kwestie van smaak?

Humor, cynisme, Berlijn, politiek, alles zit er weer in.
Mooi, dat Marjolijn Uitzinger zo’n eigen stijl heeft!

****Marjolijn Uitzinger – De partijgenoot

(Door Kimberley Reijsmeijer in “De Gele Culturele”, 5 juni 2016)

De partijgenoot gaat over Florian von Bismark, een jonge politicus. Na de verkiezingen zit hij er helemaal doorheen. Hij was er al vanuit gegaan de nieuwe minister van Justitie te worden, maar uiteindelijk is niet hem, maar zijn partijgenoot Sofie Lothar deze functie toebedeeld. Daarop besluit hij op onderzoek uit te gaan om haar in diskrediet te brengen, zodat hij alsnog zijn beoogde post in kan nemen. Hulp komt vanuit onverwachte hoek en Von Bismark denkt een link te hebben gevonden tussen Sofie Lothar en de Rote Armee Fraktion (RAF; een extremistische partij), die de genadeslag zou kunnen betekenen voor haar politieke carrière. Ondertussen wordt zijn eigen politieke loopbaan ook bedreigd door een onverwachte confrontatie met een affaire uit zijn verleden. En er is maar één manier om van die bedreiging af te komen. Zal hij er alsnog in slagen zijn felbegeerde positie te kunnen veroveren of zal de waarheid hem sneller achterhalen dan gehoopt?

Dit is Uitzingers vijfde boek in evenzoveel jaren en het is een pracht van een werk. Het grijpt je vanaf de eerste pagina’s vast en laat je niet meer los, zelfs niet na het lezen van de laatste pagina. Al na het lezen van de eerste tien pagina’s van het boek sta je voor verassingen en voel je je aangespoord om door te blijven lezen. Wel zeg ik daarbij dat interesse in (Duitse) politiek een vereiste is om mijn mening over dit boek te delen.

Ik vind het gebruik van Duitse termen hier en daar erg origineel en toepasselijk. Ook het feit dat de hoofdstukken merendeels vanuit het perspectief van Florian von Bismark, maar ook afwisselend vanuit andere personages wordt weergegeven is leuk bedacht. Je zou kunnen verwachten dat dit storend werkt, maar het verhaal leest nog steeds even vloeiend weg. Ook worden de personages daardoor op persoonlijke wijze geïntroduceerd zonder het verhaal te verstoren, wat erg prettig is en je het gevoel geeft een band te scheppen met de personages.

Ondanks dat dit een vervolg is (op het boek: De Huisgenoot) is De partijgenoot ook losstaand te lezen. De enige schaduwkant daaraan is dat de affaire uit het verleden niet onthuld wordt in het boek, waardoor je op het eind met vraagtekens achterblijft. Het is om deze reden aan te raden toch eerst het eerste deel te lezen.

***Sferische beschrijvingen, maar geen speciale thriller

(www.hebban.nl door Anique Mulder 04 april 2016″, donderdag 12 mei 2016 )

Duitsland, Berlijn: settting van alle boeken van Marjolijn Uitzinger. Dat maakt haar boeken uniek en bijzonder. Uitzinger haalt haar inspiratie dichtbij, want ze woont zelf in Berlijn. Met haar journalistieke achtergrond is het ook niet heel ver gezocht om te schrijven over de politiek. “De Partijgenoot” is het vervolg op het eveneens politieke boek “De Huisgenoot”. Door de sferische beschrijvingen en achtergrondinformatie boeiend, maar qua thriller niet heel speciaal.

Florian van Bismark is zijn positie als minister van Justitie misgelopen en moet toezien hoe zijn rivale, tevens partijgenote, Sofie Lothar de post met verve vervult. Hij kan het er niet bij laten zitten en zoekt naar iets uit Lothars verleden om haar in diskrediet te brengen. Hij vindt een link met de Rote Armee Fraktion (RAF), een extremistische beweging. Het bewijs rondkrijgen is echter nog niet zo gemakkelijk. Ondertussen is Bismarks eigen verleden ook verre van schoon en wordt hij gedwongen zich opnieuw schuldig te maken aan zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Zijn relatie loopt stuk en de politie zit hem op de hielen. Lukt het hem om Lothars positie alsnog te veroveren of wordt hij ingehaald door zijn eigen verleden?

“De Partijgenoot” werkt met korte hoofdstukken waarbij perspectief wordt afgewisseld. Veelal leest men het boek door de ogen van Bismark, maar ook de andere personages laten van zich horen. Hoewel er verschillende personen aan bod komen, blijft het overzichtelijk en een welkome afwisseling. Het verhaal leest lekker weg met goedlopende zinnen en zelfs hier en daar enkele Duitse woorden tussendoor. Hoewel het boek een vervolg is op “De Huisgenoot”, is het verhaal prima losstaand te lezen.

De grote kracht van “De Partijgenoot” zijn de beschrijvingen van Berlijn, de gebeurtenissen in het verleden en over de RAF. Dat zorgt voor diepgang en maakt het verhaal interessant en leerzaam. Die uitgebreide inslag mist hier en daar bij het politieke setting van de verschillende partijen en de verschillende posities in Duitsland, maar vooral bij de plot zelf. Er gebeurt genoeg en spanning is er zeker wel, maar er zijn geen bloedstollende spanningsbogen, plotwendingen of verrassingen. Wellicht is dat voor lezers die beide delen lezen anders. Als standalone verhaal is “De Partijgenoot” zeker vermakelijk, maar niet meer dan dat.

De partijgenoot – Marjolijn Uitzinger

(Evelien de Nooijer Alting voor “Over Boeken, enzo…”, donderdag 12 mei 2016 )
http://over-boeken.blogspot.de/2016/05/de-partijgenoot-marjolijn-uitzinger.html

“De partijgenoot”is het vervolg op de eerder door mij besproken Berlijnse thriller “De huisgenoot”, over de kille en berekenende SPD-politicus Florian von Bismarck. Een bekende met wie hij ooit een smerig zaakje heeft opgeknapt: “… Dag en nacht werd ik geplaagd door schuldgevoel, en eigenlijk hoort dat ook zo: mensen onderscheiden zich van dieren door hun geweten, het besef van goed en kwaad. Maar hád Florian wel zoiets als een geweten? Op die vraag wist ik geen antwoord. Volgens mij was het uitsluitend zijn eigenbelang dat hem dreef…”. In het laatste boek heeft partijgenoot Sofie Lothar door middel van een slim kat- en muisspel de begeerde ministerspost op Justitie voor Florians’ neus weggekaapt. Hij is gedegradeerd naar de functie van Bondsdagafgevaardigde in de 137-koppige fractie, en wordt geacht haar door dik en dun te steunen. Florian zint op wraak. Politieke vijanden zitten altijd in je eigen partij. In mijn blog over “De huisgenoot” is meer te lezen over schrijfster Marjolein Uitzinger – zie hier.

Iets wat het daglicht niet kan velen
Florian is geen man die de tweede viool wil spelen. Hij zoekt een manier waarop hij Sofie Lothar in diskrediet kan brengen. Iets als plagiaat is op dat moment wel ‘in’: “… Zij eruit, ik erin. Ik vind wel wat. Als het niet plagiaat is, dan wel iets anders. Iedereen heeft een geheim. Ook zij…”. Hij dropt een insinuatie bij een aasgier van het weekblad Stern, die onmiddellijk op onderzoek gaat. Wie weet vindt hij wat. Ondertussen overlijdt Florians’ moeder en moet hij zijn ouderlijk huis leegruimen, waarbij hij geconfronteerd wordt met zaken die hij het liefst zou willen laten rusten. Een man komt aanzetten met een dossier van zijn overleden zoon, een oud-collega van Florian, waarin zo’n beetje alle persberichten die over Florian in het verleden zijn verschenen zijn gedocumenteerd. Waarom die obsessie? En was de doodsoorzaak wel zelfmoord? Niets had op een depressie gewezen. Pa gelooft er het zijne van. De zoon is nogal loslippig geweest tegen zijn werkster over Florian. Beweerde vertrouwelijke informatie te hebben die een eind zou kunnen maken aan diens politieke carrière. De vader: “… Maar ik denk dat ik nu begrijp waarom mijn zoon al die artikelen over u zo zorgvuldig had verzameld. Hij was naar iets op zoek wat hem van dienst kon zijn. Ik heb de map nog eens doorgenomen, maar daar ben ik niets wijzer van geworden. Toch moet er iets zijn. Een gebeurtenis, een handeling, een activiteit die een smet werpt op uw politieke functioneren. Iets wat het daglicht niet kan velen. Iets wat, laat ik het ronduit zeggen, waarschijnlijk in strijd is met de wet, zodanig dat het u in een zeer moeilijke positie zou brengen als het bekend werd…”. Of Florian maar even tekst en uitleg wil geven. Florian ziet zich genoodzaakt het oplaaiende vuurtje te stoppen voor het schade aanricht. Op wat voor manier vertel ik natuurlijk niet. Uitzinger houdt de spanning er flink in. Hoewel er oude koeien uit de sloot worden gehaald is het niet nodig om eerst “De huisgenoot” te lezen.

De Rote Armee Fraktion
Een tweede verhaallijn leidt naar de Rote Armee Fraktion en maakt wat mij betreft het boek pas écht interessant. Een jonge historicus, Matthias, is een boek aan het schrijven over de RAF en vraagt om een onderhoud met Florian die ooit op dit onderwerp afstudeerde. Uitzinger verwerkt een hoop informatie over de linkse terreurbeweging door haar boek. Duitsland had niet afgerekend met het machtige establishment dat voortkwam uit het nazisme, dus zou de RAF dat doen. De opkomst in de jaren zeventig met namen van Andreas Baader, Ulrike Meinhof, Gudrun Ensslin. De zogeheten ‘Duitse Herfst’ met de ontvoering van de machtige voorzitter van de werkgeverscentrale: Hans Martin Schleyer. De vliegtuigkaping van Mogadishu. Alles komt voorbij. Een ironisch fragment gaat over Jean-Paul Sartre die Baader opzoekt in de gevangenis van Stuttgart en met zoveel ongelooflijke arrogantie wordt onthaald dat Sartre hem later een klootzak noemt. Over minister Klaus Kinkel: “… Een minister van Justitie die na meer dan twintig jaar terreur verklaarde dat de staat tot verzoening bereid moest zijn, dat is groot denken. Het gevangenisregiem werd verlicht, er kwam een programma voor mensen die uit de RAF wilden stappen, de heksenjacht hield op, het hele klimaat veranderde…” en even verder:
“… De tijd was rijp. Vier maanden later kondigde de RAF aan dat het afgelopen was met de ‘escalatie’ van het geweld. Sindsdien zijn er geen mensen meer vermoord. En zes jaar later, in 1998, hief de beweging zich officieel op…”. Weliswaar na drieëndertig doden. En nog eens twintig uit eigen kring.

Onzichtbare derde generatie
Matthias focust vooral op de derde generatie van de RAF: “… Dat is de minst bekende, en toch heeft die groep tussen 1982 en 1998 tien mensen vermoord. Ze hebben meer dan twintig aanslagen gepleegd en nooit sporen achtergelaten, niet één vingerafdruk. Daarom werden ze de onzichtbare derde generatie genoemd. Soms vond men DNA-sporen, maar dat onderzoek stond toen nog in de kinderschoenen. De centrale figuren waren overigens wel bekend, en die zijn ook gepakt. Wolfgang Grams en Birgit Hogefeld, op een stationnetje in Bad Kleinen, in Mecklenburg-Vorpommern. De politie had een undercoveragent weten binnen te sluizen en die lokte ze in de val. Grams werd doodgeschoten op het perron en Hogefeld gearresteerd. In 1998 is nog een ander lid opgepakt, Holgar Lessing. Hij werd beschuldigd van moord op een industrieel en kreeg levenslang…”. Sommige RAF-terroristen vluchten naar Oost-Duitsland: “… O ja, der kleine Bruder, zo werd de DDR in RAF-kringen genoemd. Als RAF-leden het gevoel kregen dat de grond ze te heet onder de voeten werd, konden ze daar onderduiken. Ze werden in West-Berlijn benaderd, de vluchtelingen kregen een valse identiteit en woonden voortaan onopvallend in het socialistische paradijs, te midden van boeren en arbeiders. Minpuntje: ze waren aan de Stasi overgeleverd, de geheime dienst van de DDR. Die hield hen dag en nacht in de gaten en luisterde hun woningen af. Elke immigrant die op deze manier binnenkwam werd bovendien onmiddellijk bevorderd tot IM, Inoffizieller Mitarbeiter, dus onderdeel van het Stasi-apparaat, want kennis van de Bondsrepubliek en van West-Berlijn kwam goed van pas. Geen misstap werd getolereerd, niemand mocht erachter komen dat ze in de DDR asiel hadden gekregen. Soms werd zo’n voormalig RAF-lid door een toerist herkend, wat tot scherpe vragen van de West-Duitse autoriteiten leidde, maar dan luidde het antwoord enkele weken later steevast dat ‘onderzoek had uitgewezen dat bedoelde persoon zich niet in de DDR bevindt’. De toch al broze verhouding tussen de twee Duitslanden mocht in geen geval verder onder druk komen te staan. Het was allesbehalve ideaal. Sommige voormalige RAF-leden, die na de Duitse hereniging werden gearresteerd, waren zelfs opgelucht, omdat ze in een schijnwereld hadden geleefd en altijd angstvallig hun ware identiteit verborgen moesten houden, zelfs tegenover hun Oost-Duitse man of vrouw en hun kinderen…”.

Glad als een aal
En dan komt Matthias op de proppen met een foto van twee jonge vrouwen die lachend in de lens kijken: “… Die rechtse, met de lange donkerblonde paardenstaart, is Barbara Brinkman. Schuilnaam Rosa. Ze hoorde bij de harde kern van de derde generatie, maar ze is in 1985 verdwenen en ze hebben haar nooit kunnen vinden…”. De inlichtingendienst gaat ervan uit dat ze mede verantwoordelijk is voor de moord op Ernst Zimmerman, topman van MTU, een machinefabriek die apparatuur leverde aan het ministerie van Defensie, die in 1985 werd doodgeschoten in zijn huis in München. Ze is nooit opgespoord. De rechtse is Sofie Lothar, mevrouw de minister, of all people, voornamelijk herkenbaar doordat er een stukje aan haar voortand ontbreekt. Sofie hangt: “… Met die doden had Sofie Lothar natuurlijk niets te maken, maar dat hoefde ook niet, de connectie met deze topterroriste was al meer dan genoeg…”. Vervolgens begint er een verhaal binnen een verhaal waarin teruggeblikt wordt op het verleden van Sofie Lothar en haar relatie met RAF-terroriste Rosa. Uiteindelijk komt Rosa terug in het leven hier en nu van Sofie Lothar, waardoor ze zonder het te beseffen het gras voor de voeten van de konkelende Matthias en Florian wegmaait. Ik ga daar verder niet teveel over zeggen: dat is altijd het punt met thrillers – ze draaien om plots die je natuurlijk niet wil verraden. De meerwaarde van de boeken van Marjolijn Uitzinger ligt vooral in de historische en actuele werkelijkheid die een grote rol speelt in haar verhalen. Kortom, je steekt er een boel van op. Eén ding maakt ze op niet mis te verstane wijze duidelijk: wil je in de politieke jungle overleven dan moet je zo glad zijn als een aal…

Mogelijk gemaakt door Blogger blogger.com

****De Partijgenoot

(Geplaatst op 18 maart 2016 in boekenweek, literaire thriller, thriller, uitgelicht)
(Kel Koenen voor boekenflits.nl, maart 2016)

Na de verkiezingen zit Florian von Bismark in een dal. Niet hij maar zijn partijgenoot Sofie Lothar wordt minister van Justitie en dat zint hem niets.

In een poging haar in diskrediet te brengen lijkt een onverwachte connectie met de extreem-linkse terreurorganisatie Rote Armee Fraktion (RAF) mogelijkheden te bieden. Wat had Sofie Lothar met deze terreurgroep te maken?

Geconfronteerd met haar verleden zoekt ze koortsachtig een uitweg. Intussen krijgt Florian te maken met de losse eindjes van zijn eerdere roekeloosheid als de vader van een van zijn vroegere slachtoffers naar de politie dreigt te stappen.

Het is een mijnenveld en de vraag is wie dit zal overleven…

Hoewel dit al de vierde literaire thriller van Uitzinger is het de eerste die ik van haar las. Een lancune, dat geef ik direct toe en zal het snel inhalen. De partijgenoot is een heerlijk geschreven boek met een aantal intrigerende verhaallijnen, prettige dialogen en de setting in Berlijn en andere locaties in Duitsland zijn een plezier om te lezen. Super toll!

Marjolijn Uitzinger is journalist en voormalig radio- en televisiepresentator. Ze presenteerde programma’s als In de Rooie Haan, Met Het Oog Op Morgen en AVRO’s 1 op de Middag.

Uitzinger woont en werkt in Berlijn en maakte haar thrillerdebuut met Een fatale primeur, gevolgd door Citytrip Berlijn. In 2014 verscheen De huisgenoot, die thriller werd genomineerd voor De Gouden Strop 2015.

Slachtoffer van het verleden

(Geplaatst op 4 april 2016 door Marianne Janssen)

Politieke ambitie leidt tot nietsontziend gedrag.
De jonge Berlijnse politicus Florian von Bismark gooit hoge ogen voor een benoeming tot Minister van Justitie in het schaduwkabinet van de SPD. Dat is exact waarnaar hij al jaren streeft en waarvoor hij menigeen in de afgelopen jaren terzijde heeft geduwd. Tot zijn verbijstering wordt niet hij, maar zijn partijgenoot Sofie Lothar benoemd. Florian is razend. Hij neemt zich voor haar weg te werken. Hij duikt in haar verleden en stuit tot zijn vreugde op de RAF, de Rote Armee Fraktion, de linkse terreurgroep die heel Duitsland in de jaren ‘70 en ‘80 schrik aanjoeg. Florian ziet zijn kans: nú zal hij concurrent Lothar wellicht van de troon kunnen stoten.

Intussen wordt Von Bismark ook zelf met het verleden geconfronteerd. Zijn chauffeur heeft ooit een ongeluk veroorzaakt en toen heeft hij hem gesommeerd om door te rijden. Nu verschijnt de vader van een van zijn slachtoffers en dreigt naar de politie te stappen. En dat zou hem dan weer de kop kunnen kosten. Zowel Lothar als Von Bismark worden achterhaald door het verleden en dat bezorgt hen veel kopzorgen.

Marjolijn Uitzinger (1947) was jaren lang politiek verslaggever bij De Volkskrant, Het Vrije Volk en het VARA-radioprogramma In de rooie haan. Uitzinger woont sinds het overlijden van haar partner, CDA-politicus Gerrit Brokx, in Berlijn. Dit boek is haar vierde thriller. Het is een vervolg op De huisgenoot, die op de shortlist voor de Gouden Strop 2015 belandde.

Dit is een boek waar de Duitse politiek van afspat. Typisch het werk van een in de materie uitstekend ingevoerd journalist. Wel moet mij van het hart dat ik onze Leeskost-bespreking van De huisgenoot heb moeten raadplegen, omdat ik als lezer geacht werd diverse mensen te ‘kennen’ die ook in dit deel figureren. Helemaal ‘los te lezen’ is dit boek dus niet.

Maar als die lacune is opgeheven resteert een knap geconstrueerde, uiterst onderhoudende thriller. Uitzinger houdt de lezer in haar ban, zeker de lezer die van politiek en politieke spelletjes houdt.

Want wint de meedogenloze Florian of leidt diens blinde ambitie hem tenslotte toch naar de ondergang? En wat was de rol van Sophie Lothar bij de terreurgroep van dood en verderf? Moord en doodslag blijken onontkoombaar. Uitzinger weet echter de diverse raadsels intelligent en onderhoudend te ontrafelen en maakt daarmee haar snelle stijging op de ladder van thrillerauteurs helemaal waar.

Wie de politiek in wil met een smet op zijn verleden zij gewaarschuwd.

Een bijzonder plezierige politieke thriller. Voor liefhebbers en zij die dat vast worden als ze Uitzinger lezen.

De Partijgenoot: spannend en meeslepend

(Hanneke Tinor-Centi op Books and Thoughts, 9 april 2016)

Het boek
Florian van Bismark is een ambitieuze en rancuneuze man die zijn ware aard verbergt achter een masker van charme. Hij kan het nauwelijks verteren wanneer hij de post van minister van Justitie misloopt en moet toezien hoe zijn partijgenote Sofie Lothar de, door hem zo felbegeerde, post met verve vervult. Uit pure rancune gaat hij op zoek naar een mogelijkheid om Lothar in diskrediet te brengen en vindt een link met de Rote Armee Fraktion (RAF), een extremistische beweging. Het valt echter niet mee om het bewijs rond te krijgen.

Gelijkelijk met zijn jacht op misstanden in het leven van Lothar, wordt Bismark zelf geconfronteerd met zijn eigen misstappen uit het verleden. Deze dreigen aan het licht te worden gebracht en –meedogenloos als hij is- voelt Bismark zich genoodzaakt zich opnieuw schuldig te maken aan zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.

Ziet Bismark kans zijn eigen verleden uit te wissen en Lothar ten val te brengen of achterhaalt de waarheid hem? Je leest het in ‘De Partijgenoot’.

Visie van de recensent
In deze vierde thriller ziet Uitzinger opnieuw kans haar lezerspubliek te boeien en mee te slepen in een uiterst spannend verhaal. In ‘De Partijgenoot’ komen de diverse hoofdpersonen om beurten aan bod in een hoofdstuk. Dit geeft het verhaal verrassende wendingen waarbij het perspectief op de gebeurtenissen wordt afgewisseld.

Niet zo maar een goedgeschreven thriller, maar een intrigerend verhaal geplaatst in de eigentijdse geschiedenis van Duitsland. De beschrijvingen van Berlijn, de gebeurtenissen in het verleden en over de RAF zorgen voor extra diepgang.

Uitzinger heeft een uiterst plezierige, vlotte schrijfstijl passend bij het genre waar zij voor gekozen heeft.

Over de auteur
Marjolijn Uitzinger (1947), thrillerauteur en journalist, begon haar journalistieke loopbaan in de jaren zeventig als politiek verslaggever voor de Volkskrant en het Vrije Volk. Later werkte ze als presentator voor politieke radio- en televisieprogramma’s voor diverse omroepen. In 2006 verhuisde ze naar Berlijn, waar ze samen met Margriet Brandsma het non-fictieboek Na de Muur (2009) schreef, over het Duitsland na de val van de Muur. Ook begon ze in dat jaar met het schrijven van columns over Berlijn en Duitsland voor de website van Haagse Columnisten. In 2008 werd ze voorzitter van de Nederlandstalige culturele vereniging Berlijnse Avonden.

Uitzinger maakte in 2012 haar thrillerdebuut met Een fatale primeur, in 2013 gevolgd door Citytrip Berlijn. Een jaar later verscheen haar derde thriller, waarmee ze een nominatie voor De Gouden Strop 2015 in de wacht sleepte.

De dynamische stad Berlijn en de unieke Duitse geschiedenis vormen de inspiratiebron voor Uitzingers misdaadromans.